Rozdział 26

Nathan

Teraz już z górki, po tym jak czekałem na lotnisku za samolotem z kilka dobrych godzin. Dla Rose – warto. I tak nie było źle bo fanki mnie otoczyły, więc godzinę mniej. Z Londynu miałem wylecieć  lada chwila, bo około 5 rano, czyli w Polsce miałem być tak około 7. Dobrze, że mogę liczyć na Bellę.

Słuchawki na uszy i lecimy.

Bella

 - Kurna, się mu zachciało o 8 rano do Polski przyjeżdżać. – mruknęłam pod nosem, jedząc śniadanie.

Ale dobra, już zrobię dla niego wyjątek – dla Rose. Poszłam się ubrać – jeansy, bluzka, koszula i koturny. Była godzina coś po 6.00.

O 6.40 czekałam już na dworcu, za pociągiem, a raczej już wchodziłam do niego. Trochę sobie pojadę, więc wybrałam numer do Sivy.

- Cześć misiek. – powiedziałam do słuchawki.

- Hej. Bella, coś się stało?

- Nie nic, a co?

- Nigdy nie dzwoniłaś tak wcześnie…

- Obudziłam cie?

- Yy… niestety tak…

- Ojej, to przepraszam. – dotknęłam ust palcami.

- Jak tam? Wytłumaczyłeś wszystko Nathanowi?

- Tak.

- Uwierzył?

- Chyba tak. Pojechał teraz do Gloucester.

 -Ahaa. – lekko się zaśmiałam.

- A co u ciebie?

- Dobrze, jadę po koleżankę na zakupy. – znowu się lekko uśmiechnęłam.

- Aha. Tak wcześnie?

- No. Tak mi kazała.

- Yhym.  

-Dobra, to śpij dalej. Dobranoc. – zaśmiałam się. –   Kocham cię. Pa.

- Ja ciebie też. Miłego dnia. Pa skarbie.

Nareszcie. Wysiadłam z pociągu i powędrowałam na lotnisko. Za dużo ludzi się nie kręciło, tak jak na przykład po południu.

- Hej Nathan. – przywitałam się, kiedy zobaczyłam przyjaciela.

-Cześć.

Podeszliśmy do siebie, żeby zrobić przyjacielski uścisk.

- Do kiedy jesteś?

- Nie wiem, zobaczę. Mam góra cztery dni.

- Aha. Rozumiem. To zbierajmy się.

Poszliśmy w stronę dworca – ja drugi raz.

Rose

Dzisiaj wyjątkowy dzień. Wstałam szybko o 7.00. żeby się wyrobić. Szybko zeszłam do kuchni. Nie miałam pomysłu co by tu szybko przygotować, więc uszykowałam tych parę durnych kanapek, do tego sok pomarańczowy i truskafffki. Wszystko położyłam na tackę i ruszyłam z powrotem na piętro.

- Wszystkiego Najlepszego z okazji rocznicy ślubu. – tak dzisiaj była ich rocznica – 18, bo rok wcześniej się żenili niż przyszłam na świat.

Rodzice podnieśli się z łóżka.

- Ojejku.  – zdumiała się mama.

- Dziękujemy. – powiedział tata.

- Nie ma za co. Wasze święto. – dochodziła już 8.00. zaraz mieli szykować się do pracy.

- Dobra, zjemy śniadanie i musimy się szykować.

- Pamiętasz, że masz dzisiaj wcześniej wrócić?

- Tak, tak. Pamiętam. – uśmiechnęła się mama.

- A co jest? – zapytałam zaciekawiona.

- Nie ważne. – prychnął tata.

Rodzice mieli wychodzić już do pracy, aż tu nagle rozległ się dzwonek. Mama poszła otworzyć. Wróciła z najmilszą rzeczą jaką mogłabym sobie wymarzyć.

- Nathan! – krzyknęłam i podleciałam do chłopaka, żeby go przytulić.

- Teraz mi wybaczysz? – szepnął mi do ucha.

- Oczywiście! – dostał ode mnie buziaka w policzek (nie chciałam całować się z nim przy tacie). – Tato, to jest właśnie mój chłopak – Nathan. Nie umie mówić po polsku… - szepnęłam mu. Podali sobie dłonie. Uśmiechnęli się do siebie.

- Szkoda, że się nie dogadamy, ale może kiedyś… – powiedział. Szybko przetłumaczyłam Nathanowi.

- Też tak sądzę. –  odpowiedział chłopak, a ja szybko przetłumaczyłam ojcu. 

- Nie ma co, musimy się zbierać. – przypomniała tacie mama.

- Tak. To miłego dnia, wam młodzi życzę.

- Dziękujemy. Wzajemnie! Pa. – pożegnałam ich.

- Co ty tu robisz Nath? – spytałam go, kiedy nareszcie zostaliśmy sami.

Cały czas spoglądałam na niego i nie odrywałam oczu, on tak samo.

Przysunął się do mnie, złapał za pośladki i podniósł do góry. Zaczęliśmy się całować. Mało brakowało a doszłoby do „tego”. Wtedy usłyszeliśmy otwierające się drzwi. Szybko zeskoczyłam z objęć Nathana. To była mama.

- Kluczy zapomniałam, bo pomyślałam, że na pewno będziecie chcieli gdzieś wyjść. – powiadomiła nas. Posłałam Nathanowi tylko łobuzerski uśmieszek.

- Nareszcie. – szepnęłam kiedy mama wyszła. – To ja pójdę się przebrać. – uśmiechnęłam się.

- Czemu?

- W piżamie jestem, nie widzisz?

- Nie. – złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie.

- Oj… chyba jesteś głodny. – usłyszałam jak mu burczy w brzuchu.

- Może troszkę. – pokazał palcami.

- Chodź do kuchni, zrobię ci coś do jedzenia. – machnęłam ręką w stronę kuchni. - Co chcesz? Płatki, kanapki? Może coś innego?

 - Ciebie. – uśmiechnął się.

- Do jedzenia… A tak przy okazji… nie gniewasz się już na mnie?

- Oczywiście, że nie! – złapał mnie za biodra i podniósł do góry.

- Dobra, ale teraz nie wygłupiaj się, bo musze ci coś zrobić do jedzenia. Będziesz tak łaskawy i zastawisz mnie na ziemie?

- No dobra.

- Dziękuje. – pocałowałam go.

- Mam ochotę na kanapki… chyba.

- Dobra, zaraz ci coś zrobię.

- Mogę wziąć prysznic? Bo całą noc spędziłem na lotnisku.

- Jasne. Właśnie, jak tu sam dotarłeś? A w ogóle za niecały tydzień macie koncerty prawda?

- Nie ważne skąd to się wziąłem. Mam góra trzy dni.

- Ty niegrzeczny…

- Może niegrzeczny, ale kochany… co?

- No tak, kochany to ty jesteś. Proszę. – podsunęłam mu kanapki pod nos.

- Dziękuje kochanie. – chłopak zaczął zajadać się kanapkami.  – Fajny ten twój tata.

- Dziękuje. Ja nie mogę doczekać się, kiedy poznam twoją rodzinę. – uśmiechnęłam się.

- Jeszcze rok…

- Niestety… Aha… byłabym zapomniała…  Musisz mi w czymś pomóc…

- Dajesz.

- Anka, zakochała się w takim koledze… Robercie…

- I co w  tym związku?

- Chodzi o Jay’a. Ona bardzo go lubi… nie chce, żeby się na nią wkurzył czy coś.

- No dobra, zobaczę co da się zrobić…

- Dziękuje. – pocałowałam go w czoło.

- Byłbym zapomniał… dzisiaj prowadzisz mnie do tego całego Alka.

- Nie.

- Czemu?

- Bo nie chce go widzieć?

- Ale ja musze z nim pilnie porozmawiać.

- Ale nie rozumiesz, że nie chce go widzieć!?

 -To nie będziesz na niego patrzeć.

- Idź już, wiesz!

- Dobra, spokojnie. Kocham cie.

-Ja ciebie też.

- To ja może pójdę wziąć ten prysznic.

- Okej.

Nathan wziął prysznic orzeźwiający, a ja poszłam- nareszcie- się ubrać. Na dworze był upał. Założyłam więc krótką spódniczkę, bokserkę i sandały. Ogarnęłam trochę pokój ( żeby nie było wstydu). Po 10 minutach chłopak wyszedł z łazienki.

- O wyglądasz zdumiewająco olśniewająco. – uśmiechnął się Nath.

- A tobie coś się stało? – zaśmiałam się.

- Nie nic. Mam coś zaśpiewać?

- Niby co?

Usłyszałam kawałek piosenki Personal Solidier.
Prawie że podbiegłam do niego i zaczęliśmy się całować. Znowu uniósł mnie do góry. Nath szedł „na ślepo” do mojego pokoju. Położył mnie na łóżku. Teraz nie marzyłam o niczym innym tylko  o nim. Oj, pragnęłam go bardzo mocno. Powoli, ale to powoli zaczął ściągać moją bluzkę. Ja zrobiłam tak samo. Z sekundy na sekundę mieliśmy na sobie coraz mniej ubrań, a ile też miałam. Byłam już gotowa wybaczyć mu na dobre.

Alek

Postanowiłem, ze wybiorę się do Anki, może ona mi pomoże w odzyskaniu Rose. Kurna, co ja narobiłem. To wszystko przeze mnie, ale nie, Robert mnie ostrzegał. Jaki ze mnie debil. Ja pier*ole. Jedyna nadzieja w Ance. Mogłem se jakąś inną laskę do łóżka znaleźć. Zachciało mi się „mojego kochanie”, którego i tak już nigdy nie będę miał przez tego dupka. Skradł mi ją i już za późno.

Zadzwoniłem dzwonkiem. Czekałem tylko kilka sekund.

- A ty czego tu? – odezwała się.

Następna mnie nienawidzi.

- Chce z tobą pogadać. Błagam.  – złożyłem ręce.

- No dobra, właź.

Zaprowadziła mnie do swojego pokoju. Ku mojemu zdziwieniu zastałem tam Roberta, mojego najlepszego kumpla.

-Siema. – Robert wstał, żeby się ze mną przywitać.

- Siema. Co tu robisz?

- Nie mogę, a ty, niby to co?  

- Przyszedłem pogadać.

- Ooo… teraz żałujesz? A jak ci mówiłem, to co, do słupa?

- No dobra, sory stary.   

- Ty mnie nie przepraszaj tylko Rose.

- Byłem u niej.

- Czyś ty zgłupiał! Człowieku, ale teraz to narobiłeś. – wkurzyła się na mnie Anka.

- Niby co?

- Gówno! – warknął Robert.

- Dobra, dobra. – „uspokoiła” nas Anka. – To co ode mnie chcesz?

- Chce, żebyś powiedziała Rose, że już więcej jej nie skrzywdzę i czy możemy zostać na nowo przyjaciółmi… bardzo mi na niej zależy…

- Trzeba było wcześniej pomyśleć! – wnerwił się kumpel. – Jesteś głupi i tyle!

- Tak wiem. – przytaknąłem. To akurat była prawda.

- No dobra… - widocznie Anka się zlitowała. – Widzę, że ci zależy…

- Tak. Dziękuje. – podszedłem do niej i uściskałem ją.

- Wyluzuj. Zrobię tylko co się da, bo nie wiem, czy da się namówić. Rose tak łatwo się nie daje.

- No wiem… ale i tak ci dziękuje, że zdecydowałaś się. 

- Drobiazg.

- To ja już będę leciał.

- Nie zostajesz?

- Nie chce wam przeszkadzać… - uśmiechnąłem się do Roberta. On mrugnął okiem.

- No dobra, jak chcesz. – powiedziała.

- To lecę. Nara.

- Pa.

Do domu został mi niecały kilometr (taka była odległość ode mnie do Anki). Przemyślałem na nowo parę spraw. Ciekawe jakby sprawa się potoczyła, gdybym pojechał z nią na ten koncert albo gdybym z nią był.

***

Leżałam obok Nathana w samej bieliźnie. Było mi tak dobrze, ja nigdy. Nie mogłam sobie zdać z tego sprawy, że straciłam dziewictwo z takim tam Nathanem Jamesem Sykes'em.

Głaskał moje włosy, jakbym była jego małą córeczką. Jestem chyba najszczęśliwszym dzieckiem pod słońcem.

Uśmiechnął się do mnie. Taki wyraz twarzy widziałam u niego po raz pierwszy, jakby chciał ofiarować mi całe życie. Na ułamek sekundy spojrzałam się w stronę zegara. Rzuciła mi się w oczy godzina – 14.00. O jasny gwint. Niedługo mieli przyjechać rodzice, a ja kompletnie zapomniałam.

- Ups… wstajemy. To znaczy ja musze. Możesz  odpoczywać. – uśmiechnęłam się, dałam mu buziaka w czoło i zeszłam z tapczanu.

- Czemu?

- Rodzice.

- O cholera. Zapomniałem.

- Ja właśnie też.

Założyłam to co miałam na sobie wcześniej. Nate wyciągnął ze swojej torby nowe ciuchy. Ubrani zeszliśmy na dół, do salonu.

Kilkanaście minut później rodzice przyjechali z pracy.

- Cześć kochani! – powiedziała mama.

 -Cześć . A wy już?

- Jak widać. Szef nas zwolnił godzinę wcześniej.

O kurka. Ale byłaby wpadka, jakby nie spojrzała się na zegarek.

- A, to fajnie. – odpowiedziałam, po przemyśleniu spraw.

- No, a wy co robiliście, ciekawego?

- Telewizor.

- Nie macie lepszych zajęć? Tylko aby te oczy psujecie sobie.

- Właśnie mieliśmy zamiar wyjść na mały spacer.

- Aha. To zaczekajcie jeszcze chwile, tak z pół godzinki.

- Jasne.

Mama poszła na górę razem z tatą.

Po kilkunastu minutach zeszli w eleganckich strojach. Mama miała piękną sukienkę, a tata garnitur.

- Oo… jak ładnie, do restauracji się wybieracie?

- Tak. – powiedział tata.

- Wrócimy jutro, bo będziemy nocować w hotelu.

- A… no to miłej kolacji! Do zobaczenia. – pożegnałam się.

- Dobranoc. – zaśmiali się obydwoje.

- To co idziemy się gdzieś przejść? – zaproponowałam Nathanowi.

- Czemu nie.

Zdecydowałam, że pójdziemy w stronę boiska. Tam chyba jeszcze go nie prowadziłam.

- Idziemy do Alka. – powiedział.

- Po co?

- No musze z nim porozmawiać…

- Lepiej nie.

- Rose proszę, nic mu nie zrobię.

- Nie wierzę. – uśmiechnęłam się.

- To pójdźmy tam i się przekonasz.

- No dobra, niech ci będzie, ale coś mu zrobisz…

- Spokojnie. – uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło.

Staliśmy już pod drzwiami domu Alka. Minęło kilka minut. Już mieliśmy się wycofać, aż tu nagle, zza drzwi wychylił się chłopak.

- Cześć. – odezwał się i padł na kolana.

O co mu chodzi? , pomyślałam.

- Śmiało uderz mnie. – powiedział do Nathana.

Nate szykował już rękę, gdy właśnie zrobiło mi się… żal. Tak właśnie żal. Może to był debil, ale strasznie mi się zrobiło go żal.

- Czekaj. – położyłam rękę na uszykowanej „procy”. – Czemu chcesz, żeby Nath cie uderzył?

- Bo na to zasłużyłem.

- Ma racje. – wtrącił się Nathan.

- Dalej wal.

Nath tak bardzo nie mógł się powstrzymać, że w końcu uderzył chłopaka.

- Na reszcie. – powiedział, a z nosa wypłynęła mu krew.

- O Boże, ty krwawisz! – przestraszyłam się. Widząc krew od razu robiło mi się niedobrze.

- Oj chłopie, trzymaj ją. – powiedział Alek do mojego ukochanego. Więcej już nic nie słyszałam.

Obudziłam się, prawdopodobnie na kanapie w salonie Alka. Tak, to u niego. Dobrze znałam to miejsce.

- Aż tak cie bierze na widok krwi? – zapytał Nathan.

- Yy… chyba tak. – lekko się uśmiechnęłam.

- Jak się czujesz? – spytałam Alka.

- Nie bój się, krew mi już chyba nie leci. – mrugnął okiem.

- Zaraz może lecieć jeszcze mocniej. – zacisnął zęby Nate.

- Chcesz, żebym znowu zemdlała?

- Nie koniecznie.

Alek podszedł do Nathana i wyciągnął dłoń w jego kierunku.

- Przepraszam was za wszystko, za te kłopoty, za to, że kocham Rose…

- Oszczędź mi szczegółów. – poprosił Nath.

- Alek, ja naprawdę cie lubiłam. Ale teraz jakoś nie umiem ci zaufać.

- Wiem, zawiodłem cie. Przepraszam naprawdę.     

- No nie wiem…

 - Pamiętaj… jeżeli jeszcze raz dotkniesz jej jeśli nie będzie chciała, albo w dość nietypowy sposób… naprawdę już po tobie. – zagroził mu Nath.

- Spoko.- odpowiedział Nathanowi. -  Zaczekam aż się namyślisz. – spojrzał się na mnie. 

– Chyba czuje się już lepiej. Chodźmy stąd. – powiedziałam do Nathana.

- Z miłą chęcią.

Szłam przodem. Ja wyszłam już na zewnątrz domu, a Nathana nadal nie było widać.

- Ja pierdziele, nie wytrzymałby jakby go nie uderzył… - z tego, że nie byłam odporna na widok krwi nie chciałam tam wchodzić.

Zobaczyłam Nathana wychodzącego z Alka domu. Poprawiał swój full cap.

- Nie dotrzymałeś słowa. – powiedziałam do niego.

 -To było ostatni raz…

- Jesteś pewny?

- Dla ciebie zrobię wszystko.

Poszliśmy w stronę mojego domu. Ciągle zadręczały mnie myśli, że z Alkiem jest nie dobrze. Wybrałam do niego numer.

- Cześć.  – mówiłam po polsku, żeby Nath nie zrozumiał. – Wszystko z tobą okej?

- Łeb mnie boli, ale poza tym wporzo. Od kiedy tak się mną interesujesz?   

- Chciałam sprawdzić czy żyjesz.

- A co on niby mógł mi takiego zrobić…

- To miłego dna życzę.

- Nawzajem. Pa kochanie.

Rozłączyłam się. Jego charakter nadal się nie zmienił, przynajmniej odkąd byłam z Nathanem. Normalnie zmienił się nie do poznania.  

- Do kogo dzwoniłaś.

- Do mamy, czy na pewno przyjadą dopiero jutro. – uśmiechnęłam się.

- Aha. I co powiedziała?

- Że jutro.

_____________________________________________
I jest romansidło :D
Dlatego, że nie umiem opisywać takich scen, nie opisałam tak szczegółowo. :p
Na pewno pomogłaby mi w tym jedna koleżanka z ławki, która po części tu występuje ;p  - edussss - wiesz o kogo chyba chodzi nie...  xD
Jeszcze kilka rozdziałów i zdecydowałam, że będzie KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ :D 
A więc tak... co o tym sądzicie? :D
Dedyk dla:
edussss
Daria Miczke
LiNkA
Miu Bry 
i♥ nathan
Nadia Kowalska

 Ślicznie Wam dziękuje :********