Rozdział 20

Chłopcom zostały już tylko 4 dni w Polsce.

Anka miała być w moim domu o 10.00, a jeszcze wcześniej powiadomiłam Jay’a, żeby się przygotował. Tego się nie spodziewałam – szybko ogarnął się i wyszedł w kierunku, w którym szła Anka.

- Patrzcie! – zawołałam pozostałych, żeby wyjrzeli przez okno.

- Nie no! – krzyknął Tom. – Czy ja dobrze widzę?

- No, Jay idzie po dziewczynę! – zaśmiał się Nathan.

Kilkanaście minut później byli już z nami.   

- To co pokarzesz mi te zdjęcia? – zapytała Anka.

- Fakt. Już się robi. – podłączyłam aparat do telewizora.

Niektórzy oglądali je po raz drugi i wcale nie narzekali na nudę.

- Super! – rzuciła Anka. – Ale się pozmieniało, dawno tam nie byłam.

- No trochę, nawet… - uśmiechnęłam się.

- Nie wiem jak wy, ale ja mam ochotę pograć sobie w siatę.- zaśmiała się Laura.

- Dobry pomysł. – przyznał Tom. W tym samym momencie odwiedzili nas Bella i Seev.

- Teraz będzie po równo. – powiedział Jay.

- To idziemy. – Laura poprowadziła wszystkich na boisko.

- Kto z kim? – zapytał Tom.

- To może podzielmy się na pary? – zaproponowała Bella.

- Pasuje. To my będziemy z Rose i Nathanem. – poinformował Tom.

- Okej. – powiedzieliśmy razem.

Gra zaczęła się. Na początku, na prowadzeniu była przeciwna grupa, ale z czasem udało nam się to zmienić .

-Jest! – krzyknęła Laura, kiedy było 25 do 20. – Mamy seta! – przybiła każdemu po kolei „piątkę”.

- Pierwszy set jest wasz, ale drugi na pewno będzie dla nas. – powiedziała Bella i wyciągnęła język na Laurę.

- Naprawdę?! Zobaczymy. – zrobiła złowrogi uśmieszek. – Zróbmy naradę.

- Dobra. -Każda grupa obczaiła, co mają robić.

 Rzeczywiście, w drugiej połowie meczu szło im lepiej, jednak Laura wkurzyła się i nie chciała do tego dopuścić. Szliśmy łeb w łeb. Ostatnie pięć punktów. Najpierw serwował Nathan. Udało mu się zdobyć 3 punkty, ale za czwartym razem przejęli piłkę. Laura nie dała za wygraną. Była jej kolej serwowania, dzieliły ją tylko 3 punkty. Ale jak im nawbijała…

- Cholera! – krzyknęła Bella.

- Haha! I co? A nie mówiłam, że wygramy… - powiedziała dumnie Laura. Podczas gdy kuzynki się kłóciły mi robiło się coraz słabiej…

Nie wiedziałam co się stało. Kiedy się ocknęłam leżałam już na skórzanej sofie w salonie.

- Rose, słyszysz mnie? – spytał Nathan.

- Tak, co się dzieje? – spytałam oszołomiona.

- Zemdlałaś na boisku, Nathan z Tomem zanieśli cię do domu.  – powiedziała przestraszona Laura.

- Coś ty? – nie mogłam uwierzyć, w to co mówią.

- Tak, naprawdę. – powiedział Nathan i podał mi szklankę wody.

- Dziękuje. – odpowiedziałam i od razu przyłożyłam szklankę do ust.

- Może to  przez słońce? – rzuciła Bella.

- Może za dużo wysiłku naraz… - ciągnęła Anka.

- Pewnie tak… - odpowiedziałam szybko. – lekarz kazał mi się nie przemęczać.

- Już dobrze się czujesz? – spytali.

- Tak.

- Nie możemy cie tak przemęczać… - powiedział Nathan.

- Po prostu słonce mi nie służy…

- Ty już się nie wymiguj. – rzucił stanowczym głosem  Tom.

- Racja. – poparła go Laura.

- No dobra, ale mam nadzieje, że nie dzwoniłaś do mojej mamy…

- No patrz… Zapomniałam. – zrobiła krzywą minę. - To teraz zostajemy w domu. 

- NIE! Przecież nie będziecie cały czas ze mną…

- Jak nie, musimy ci pomóc.

- Nie! Bo się na was obrażę! I nie będę chciała, żebyście już przyjeżdżali… - powiedziałam stanowczo.

- Czemu mi to robisz?! – powiedział Nathan. – Nie chcesz, żebym tu przyjeżdżał?

- Nie że nie chce, tylko nie chce wam odbierać wakacji… zadzwonię po Alka, to ze mną posiedzi…

- Nie wolisz mojego towarzystwa? – zapytał.

- Już ci coś mówiłam…

- Dobra, to idziemy, bo to uparte jak osioł jest… - powiedziała Bella.

- No nareszcie!

- Ja się stąd nigdzie nie ruszam.

- O… to niech chociaż Nathan zostanie, żebyś była pod czyjąś opieką.

- Idźcie już! – popędzałam ich.

Nareszcie poszli. Moim zdaniem wybrali się nad jezioro. Nathan został razem ze mną, chociaż tego nie chciałam.

- Dlaczego nie chciałaś ze mną zostać? – zapytał prawie oburzony.

- Nie że nie chciałam tylko nie chciałam zabierać ci wakacji, kiedy jest taka fajna pogoda za oknem. I chcesz tak siedzieć w domu?

- Z tobą jak najbardziej. – uśmiechnął się.

- Jesteś pewien? – zapytałam z uśmiechem.

- Oczywiście! – powiedział chłopak i przytulił się lekko do mnie.

Poszliśmy do mojego pokoju i gadaliśmy o tym, co lubię robić najbardziej.

- Mogę? – zapytał i spojrzał na keyboard.

- Tak, jak najbardziej. – uśmiechnęłam się.

Najpierw zagrał „Glad you came”, a potem „Warzone”.

- Super! – pochwaliłam go i zaczęłam klaskać.

-Dziękuje, dziękuje. – dziękował „publiczności” jakby grał w jakiejś operze.

- Teraz ty mi coś zagraj… - poprosił.

- Czy myślisz, że to dobry pomysł? Ja przy tobie wymiękam. 

-Co ty mówisz?! – podszedł do mnie, złapał mnie za rękę i zaprowadził do klawiszy.

Zagrałam dla niego kawałek piosenki ze „Zmierzchu”- BellaLullaby Carter’a Burwell’a.(To takie marzenie, żeby umieć to zagrać ;P)

- I ty mówisz, że przy mnie wymiękasz?!

- No tak…

- Chyba na odwrót!

- Ta… jasne…

- Przecież to było jednym słowem… piękne!

- Uwielbiam tą piosenkę… ale coś mi nie poszło…

- E tam… bo ci uwierzę…

Dalej tak się spieraliśmy. Zagraliśmy mnóstwo piosenek. To były naprawdę piękne chwile.

Tymczasem u reszty

- Chyba czas już się zbierać. – zaczęła Bella.

- No, masz rację. – przyznała Anka.

- A gdzie Laura? – zapytał zdenerwowany Tom.

- Właśnie… - wszyscy zaczęli się rozglądać po brzegu jeziora.

- Widzę ją! Już idzie. – rzucił Jay i wskazał na nią palcem.

Ponieważ było na „plaży” dużo ludzi, trochę zajęło Laurze przyjście do pozostałych. Wtedy dziewczyna, zaczęła się wydzierać.

- Pomocy! – Tom odwrócił się w jej stronę, bo poznał jej głos i zobaczył, że ktoś ją napadł. Chłopak biegiem rzucił się w te pędy. Szybko, był już przy niej.

- Zostaw ją i jej torbę! – krzyknął po angielsku, czego nie rozumiał złodziej. Dalej gnębił dziewczynę, a wtedy Tom zaczął się z nim bić. Złodziej szybko poddał się.

- Nic ci nie jest? – zapytał zdenerwowany chłopak.

- Nie. – powiedziała przestraszona Laura.

- Co się stało? – zapytały wystraszone dziewczyny, które wraz z swoimi chłopakami pobiegły za Tomem.

- Chciał porwać mi torebkę… - zaczęła zadyszanym i wystraszonym głosem Laura.

- I pomyśleć, że to w naszej okolicy… - przestraszyła się Anka.

- Lepiej zbierajmy się do domu. – dodała Bella.

- To może my już pójdziemy. – Jay złapał za rękę Ankę. – Nie chce, żeby sama szła. Później do was dołączę.

- To my pójdziemy z wami. – rzucił Siva.

- Dobra to już idźcie. – powiedział Tom, ciągle tuląc Laurę do siebie. – Będziemy za tobą czekać koło domu Anki. – powiedział do Jay’a.

***

- Oo… to chyba oni. – powiedział Nathan, kiedy rozległ się dźwięk zamykanych drzwi. Szybko zbiegliśmy na dół. Kiedy zobaczyłam Laurę całą przestraszoną, tulącą się do Toma, spytałam się.

- Co się stało?

- Napadli na Laurę. – oznajmił Jay.

- Co?!

- Naprawdę… - powiedziała biedna kuzynka. – ale dzięki Tomowi nic mi nie ukradli.

- Musiałem cie obronić. – pocieszył ją chłopak.

- Szczęście, że tak się stało, niż inaczej. – powiedział Nathan.

____________________________________________

 Buźki dla Was, za tak miłe komentarze! ;**********
Kocham Was! :D
Dedyk dla:
 Daria Miczke
 Miu Bry
 edussss
 LiNkA
 Indica  
Wasze komentarze są boskie xD