Rozdział 25

Ciąg dalszy

- Ja pierdziele. – obudziłem się na kanapie w salonie i zobaczyłem jednym słowem rozgardiasz.  – Haha. Normalka. – mruknąłem do siebie pod nosem. – Wstawać śpiochy! – krzyknąłem do towarzystwa.

- Co? – wykukał zaspany Tom.

- No wstawać! O cholera! Zapomniałem o Nathanie! – zerwałem się z kanapy i pobiegłem do schowka. Młody, może i słodziutko sobie spał, ale czekała go nieprzyjemna rozmówka.

- Te wstawaj, debilu! Mamy do pogadania.

- Ey! Cicho, ja tu śpię i może nie krzycz, bo mnie łeb napierdziela.

-  Nie ma, skończyło się. Chce ci coś powiedzieć!

- Co? Oby coś ważnego… i możesz tak nie krzyczeć.

- Ty się ciesz, że masz dziewczynę tylko dla siebie!

- Ta jasne… chyba już mnie nie chce…

- Pewnie słyszałeś, że Alek chciał ją wykorzystać… a ona przywaliła mu butem, to dlaczego zerwałeś z nią?

- Że co? 

- Yy… uciekła mu…

- Co?

- Co taki zdziwiony?

- Ja Pier*ole! Ja jej nie wierzyłem!

- Ja pierdziele… Czyli to przez ciebie tak się załamała…

- Muszę do niej zadzwonić, przeprosić, chciałbym pojechać do niej już, teraz, zaraz…

- Nie możesz…  musisz poczekać jeszcze z dobry miesiąc, aż będzie przerwa po koncertach…

- Jest jeszcze tydzień przerwy. – powiedział Nathan.

-No może i tak, ale nie opłaca się lecieć.

Nathan chodził po pokoju z głową spuszczoną na dół.

- Jest coś, przez co boję się, że nie przyjmie moich przeprosin…

- No co ty… - wzruszył ramionami Jay.

- Nie, na serio… Z tego co pamiętam kręciła się koło mnie jakaś laska…

- No. Sam widziałem. – pokręcił głową Tom.

- Chyba się z nią całowałem, nie pamiętam, czy było coś więcej czy nie… Jasna cholera, co ja narobiłem!

- Chyba nie było nic więcej, bo od razu jak do was podeszliśmy zanieśliśmy cie do schowka.

- Chłopie, masz przerąbane. – zaśmiał się Jay, ale bez przesady.

- Wiem, kurna, może lepiej żeby się nie dowiedziała…

- Zachowajmy to w tajemnicy. – dodał Max.

- To dobry pomysł. – powiedział Nathan, trochę przestraszony.  

Rose

Nie mogę nadal tego przeżyć. Ani Bella się nie odezwała. Straciłam właśnie to, co kochałam najbardziej. Całe moje życie zmieniło sens. Bez Nathana… po prostu nie umiem, no. Ja pierdziele… czemu zawsze mi się to przytrafia? Inni żyją długo i szczęśliwie, aby ja… aby mnie Bóg karze.

Przez cały dzień siedziałam w moim pokoju, sam na sam. Nic nie jadałam nawet,  zresztą nie byłam w stanie nic przełknąć.

Ktoś zapukał do drzwi mojego pokoju. Z początku myślałam, że Bella albo Laura. Grubo się myliłam. Faktycznie, słyszałam dzwonek, ale nie wiedziałam, że to on…

- Cześć. – powiedział Alek.

- Wynoś się stąd gnoju rąbany! Nie chce cie więcej widzieć! Życie mi spieprzyłeś. Całe!

- Rose, ja naprawdę nie wiedziałem co ja robię… - podszedł do mnie i złapał mnie za ramiona, tak, że niby miałam go wysłuchać do końca…

- Spierdzielaj! Puść mnie!

- Błagam, wysłuchaj mnie kochanie… - prosił chłopak.

- Jakie „kochanie”?! Co za debil.

- Proszę cie. Usiądź.

- To ja tu chyba żądzę!

- Dobra, ale chce ci tylko wszystko wyjaśnić, jak to zrobię to już mnie nie zobaczysz.

- Dobra, trzymam cie za słowo, śmieciu. – może przesadzałam, mówiąc tak do najlepszego przyjaciela, ale nie mogłam z nim dłużej wytrzymać. Tyle  kłopotów mam  przez niego.

- Rozumiem, jak bardzo mnie nienawidzisz, ale czemu aż tak? Przecież podobno uciekłaś, z tego co opowiadał mi Robert…

- No bo uciekłam!

- Zrozum to było niechcący!

- A jakbyś mi dziecko zrobił, to by było chcący? – powiedziałam.  –Boże, nie wyobrażam sobie mieć z nim dziecka… - pomyślałam na głos.

 - Przepraszam, wybaczysz mi?

- CO!

- Proszę!

- Jak naprawisz mój związek, to proszę bardzo…

- Ale co?

- Przez ciebie debilu Nathan ze mną zerwał!

- Naprawdę?

- Nie, rzucił mnie dla Madonny …

- No dobra… ale po co? On z tobą zerwał, to znaczy, że nie było mu z tobą dobrze…

-Yhym…  na pewno… nadal go kocham i nie mogę przestać o nim myśleć.

- Wybaczysz mi kiedyś? Never say never…

- Oczywiście, że nigdy! A teraz żegnam!

- Pamiętaj, jak będziesz czegoś potrzebować, dzwoń. Jestem do twoich usług.

- Na pewno nie. Nara.- wypchnęłam go za drzwi i zaczęłam znowu płakać, a wtedy usłyszałam dzwonek w telefonie. To Nathan.

- Tak słucham? – nie miałam sił już mówić.

- Rose? Przepraszam cie kochanie…

- Kochasz mnie?

- Tak! Przepraszam, że wtedy się rozłączyłem. Siva mi wszystko wytłumaczył. Mam nadzieje, że ma guza?

-Nie wiem ,ale dostał z koturna. – nareszcie uśmiechnęłam się, zaśmiałam.

-To dobrze, bo jak zobaczę go przy najbliższej okazji  straci życie.

- Dobrze, dobrze już nie przesadzaj.

- Nie przesadzam.

- Czemu mi nie uwierzyłeś, tylko dopiero Sivie? Nie ufasz mi prawda?

- Nie. Rose kochanie, ufam ci. Po prostu jak już usłyszałem, że Alek… pomyślałem ,że wolisz jego…

- Nathan! Alek się już dla mnie nie liczy! Jesteś tylko ty! Rozumiesz?

- Tak.

- Kocham cie, Nathan!

- Ja ciebie bardziej, tylko powiedz, że wybaczasz mi…

- Wybaczam ci kochanie.

- Kocham cie. Chce być z tobą szczery.

- Wczoraj była ta impreza…

- Tak?

- Tańczyłem z jedną laską, lekko ją pocałowałem… - powiedział przerażonym głosem.

- Co?! – serce o mało nie stanęło mi w miejscu.

- To był tylko całus, byłem wkurzony, dziewczyna to wykorzystała…

- I co ja mam niby teraz zrobić? – łzy już raz któryś napłynęły mi do oczu.

- Rose. Ja naprawdę nie wiedziałem co robię. Przepraszam cie. Obiecuje ci, nic więc  nie było.

- Nathan, ja cie kocham. Nie wyobrażam sobie żyć bez ciebie. Jesteś dla mnie wszystkim. Nie wiem, czy ty czujesz do mnie to samo.

- Oczywiście, że tak! Nie umiem tego opisać nawet. Kocham cie, słyszysz! Kocham cie z całych sił.

- Kocham cie. Teraz wybacz, ale musze to wszystko przemyśleć.

 Tak bardzo go kocham.

Nie mogłam po prostu dłużej z nim rozmawiać. Musiałam się rozłączyć. Szybko potem wyłączyłam telefon, żeby mieć spokój.

Nathan

Kurna. Zdecydowałem się jednak powiedzieć prawdę. A miałem nic nie mówić. Znowu wszystko spieprzyłem.

- Boże, dopomóż mi! – krzyknąłem na głos. – Muszę coś wymyślić.

- Czego się tak drzesz?! – krzyknął Tom zza drzwi mojego pokoju.

- Spadaj!

Wziąłem do ręki niewielką torbę. Zacząłem pakować najpotrzebniejsze rzeczy -  parę ciuchów  i takie tam drobiazgi. I szybciej się sprężę tym szybciej dam dotrę. Nie czułem nawet, że mam kaca. Miałem teraz ważniejsze rzeczy na głowie. Z pokoju wybiegłem ja poparzony.

- A ty gdzie? – zapytał Siva.

- Do Gloucester.

- Po co?

- Nie mogę odwiedzić rodzinki kochanej?

 -No możesz…

- Nie wiem kiedy wrócę.

- Spoko.

- Nara.

- Cześć.

Wsiadłem do samochodu i odpaliłem silnik. Po drodze wybrałem numer do Belli.

- Cześć tu Nathan.

- Chłopie, musisz uwierzyć w to, że Rose z nim nie spała…

- To już wiem. Teraz musze poprosić cie o coś innego. Taka mała przysługa.

- No.

- Jadę do Polski. Nie wiem czy dotrę sam…

- Oczywiście, będę czekać na lotnisku. O której?

- Zadzwonię ci, jak wylecę z Anglii.

- Dobra. To pa.

- Cześć.

Jedno już załatwione. Właściwie to drugie też. Byłem już na terenie lotniska. Teraz tylko dopchać się po bilet.

Rose

Coś mnie natchnęło, żeby wejść na FB. Tak zrobiłam. Wtedy zobaczyłam te wpisy:

(tytuł)

„„Ostatnia” imprezka u The Wanted”

Chłopacy musieli świetnie się bawić.

 „Czy to dziewczyna Nathana?”

Na zdjęciu były głównie dwie postacie: Nathan z ładną laską. Rzeczywiście, ledwo co musnął jej usta. Obejmował ją delikatnie w pasie, może nie tak jak mnie, ale obejmował. Może wkurzyłam się, ale chciałam mu przebaczyć. Za mocno darzyłam go uczuciem.

Musze wyjść na świeże powietrze. To mi dobrze zrobi. Ochłonę trochę przynajmniej i przemyślę kilka spraw.

Poszłam do mojego ulubionego miejsca – parku. Tam się dobrze czuje.

-Hej. A ty gdzie? – zobaczyłam Bellę.

- Hej. Do ciebie właśnie szłam. – uśmiechnęła się.

- Ja właśnie chciałam na trochę wybyć do parku.

- Mogę z tobą?

- Skoro już tu jesteś…

- Dzięki.

Ruszyłyśmy w stronę parku. Tylko chwila drogi.

- Wiesz co? Dzisiaj dzwonił do mnie Nathan.

- I jak?

 - Powiedział, że już wszystko wie, tylko że całował się z jedną laską…

- Oj.   

- No właśnie… Co mam teraz zrobić?

- Ja by mu wybaczyła… Powiedział ci prawdę, mało który by tak postąpił.

- Chyba masz rację. Wybaczam mu! Dzwonię do niego.

- Nie!

- Czemu?

- To znaczy – nie. Zaczekaj jeden dzień chociaż. Niech się trochę pomęczy.

- Ehh… no dobra.

Może nawet miała rację. Warto było go trochę postraszyć, skoro tak mu na nie zależy.

- Tak słucham. – Bella odebrała swoją komórkę. – Tak wcześnie?! -  … - Dobra, niech ci będzie. - …  - To do jutra.

- Kto to był? – spytałam zaciekawiona.

- Koleżanka.

- Co „tak wcześnie”?

- Chce ze mną na zakupy pojechać.

- Aha…  - chciałam już poruszyć temat, w którym zabrałaby mnie ze sobą. 

- Nie, nie możesz. Musze jej doradzić w sprawie faceta.

- Łe no. Szkoda. – dlaczego ja zawsze jestem taka przewidywalna.

 _________________________________________________

Rozdział ze specjalną dedykacją dla Miu Bry -to dla Niej wstałam o piątej i dodałam ten rozdział ;p i prosze Cie nie uduszaj, potem nie rozszarpuj, nie zakop, nie odkop,nie zaszywuj i znow nie rozszarpaj...<pliss> xD
Dedyk także dla:
edussss
 Sykesówna ♥
i♥ nathan
 Daria Miczke
Nadia Kowalska
LiNkA oj, nie wiesz jak ja cie lofciam... :D
Indica  jakby sie zgodził do może dać parę lekcji Wiktorii ;]
Natalia Gos
 Dziękuje Wam, że ciągle komentujecie :****