Rozdział 14

Kilka dni później

Dni mijały powoli. Przynajmniej raz na dzień rozmawiałam z Nathanem przez internet lub telefon. 

Miałam na sobie czerwone rurki, białą bokserkę, z kolorowymi literkami i zielone trampki Converse. Postanowiłam, że wybiorę się do parku. Wzięłam trochę drobnych na straty i zadzwoniłam do Anki spytać się, czy nie spotkałaby się ze mną. Na szczęście zgodziła się.

Szłam przez małą alejkę, przy której znajdował się mały sklepik. Wstąpiłam do niego i kupiłam magazyn, żeby dowiedzieć się co dzieje się w show biznesie. Wzięłam też moje ulubione czekoladowe ciasteczka.

 W parku, na ławce czekała już na mnie przyjaciółka. Przywitałam się z nią, a potem rozmawiałyśmy przygryzając sobie ciasteczka.

- Jak się czujesz? – spytała Anka.

- Nawet dobrze, a jak u ciebie. – powiedziałam.

- W porządku. Dawno nie wychodziłaś chyba z domu. Chciałam cię kiedyś wyciągnąć, aż w końcu sama zdecydowałaś się wyjść.

- Jakoś nie miałam ochoty…

- Już wiadomo kiedy przyjadą?

- Jeszcze nie…

- Yyyhym… A co u Alka?

- Nie wiem, dawno z nim nie rozmawiałam.

- To spotkaj się z nim. Przecież nie powinniście zaniedbywać waszej przyjaźni.

- Chyba masz rację. Tylko czy będzie chciał się spotkać…

- A czemu nie. Na pewno stęsknił się za tobą.

Nagle zobaczyłyśmy Alka, idącego przez alejki parku. Anka szybko pobiegła w jego stronę. Coś   szepnęła mu do ucha. Ruszyli w moją stronę.

- Hej. -  powiedział.  – Słyszałem, że chciałaś się ze mną spotkać.

- Cześć.  – ucieszyłam się, że nareszcie go widzę. – Tak.

- To może się gdzieś przejdziemy? – zaproponował.

- Na mnie już pora, więc nie przeszkadzajcie sobie. Pa. – pożegnała się Anka.

- Pa. – powiedziałam. – Dobra, to skoro Anka już sobie poszła to możemy iść. Gdzie proponujesz?

- Hym… może nad jezioro? – spytał.

- Ok.

 Przypomniały mi się chwile spędzone razem z Nathanem. Idąc, odpowiadałam Alkowi na pytania, które cała drogę zadawał mi. Szliśmy jeszcze kilkanaście minut, aż w końcu dotarliśmy na wybrane miejsce przez chłopaka. Przysiedliśmy na mostku, żeby mieć lepszy widok na otaczający nas krajobraz.  

- On tu już nie przyjedzie, że tak się załamałaś? – spytał.

- Kiedyś, w końcu mnie odwiedzi… - wybąkałam.

- Czyli mam rozumieć, że jesteście razem…

 - No tak.

 - Szkoda, że ja nie zdążyłem… - powiedział pod nosem.

- Ale na co? – zdziwiłam się.

- Czemu, ja stale to odwlekałem …? – mruczał.

- Możesz mi powiedzieć, o co chodzi?

- Chciałbym, żebyś coś wiedziała… Muszę ci to powiedzieć, nawet jeżeli, mnie znienawidzisz…

- Co wiedziała? No mów, a nie trzymasz mnie w niepewności…

- Bo ja cię… ja cię… kocham. – niemalże szepnął.

Zbił mnie z pantałyku tym pytaniem. Chwile to potrwało zanim cokolwiek powiedziałam.

- I co ja mam teraz zrobić? – zamyśliłam się na głos.

- Ja… ja zrozumiem, jak nie chcesz już mnie widywać.

-  Ale ja chce się z tobą spotykać, ale zrozum, ja mam już kogoś i bardzo go kocham, mimo że jesteśmy daleko od siebie… - starałam się powiedzieć to tak, żeby zrozumiał. – Do dlatego tak się zdenerwowałeś, jak zobaczyłeś go w moim domu…

- No tak, ale wiedziałem, że już jest za późno. A chce tylko twojego szczęścia…

- Czy to zawsze ja mam trudne życie… - wyjąkałam na głos.

- Przepraszam, chyba już pora na mnie. – powiedział i zaczął już wstawać.

- Nie, błagam cię, zostań. – złapałam go szybko za rękę.

- Jesteś pewna?

- Tak.  Ale nie jesteś już zły na Nathana?

- Ja? Jestem na niego wściekły.

- Aż tak go nienawidzisz??  - powiedziałam smutno.

- Tak, bo jest chyba lepszy i szybszy w okazywaniu uczuć. – było widać, że mój przyjaciel jest wściekły, ale ja śmiałam się jak głupia do sera.  

Żartowaliśmy sobie, tak jak kiedyś. Siedzieliśmy nad jeziorem, aż do godziny 18.00.

***

Siedziałam już, a raczej leżałam pod kołdrą w moim pokoju, oglądając jakiś film. Musiałam przemyśleć kilka pytań, które zadał mi Alek, na moście, czy jestem pewna, że dobrze mi z nim, czy warto tak cierpieć.

Z punktu widzenia Alka

Ja pierdziele. Co ja narobiłem… Może mogłem tego nie mówić? No dobra, stało się to się już nie odstanie. Może nawet dobrze, że wie.

 Cholera jasna – co za gnojek. Przyjechał se raz do Polski i już musiał się koło laski zakręcić. Nie zabraniam mu, ale  czemu Rose!? Jaki ja jestem głupi! Tyle czasu zmarnowałem. Pieprzony koncert.

Po pokoju rozległ się sygnał telefonu.

- Co chcesz? – spytałem Roberta.

- Grasz? – odpowiedział.

Trochę się zastanawiałem zanim odpowiedziałem.

- No dobra, co będę tu robił…  - powiedziałem kumplowi. Musze jakoś przestać o tym wszystkim myśleć.

- Okej. To o 20.00. na boisku.

- Siema.

Było już wpół do. Założyłem dres (coś w tym rodzaju). W razie czego uszykowałem jeszcze piłkę do nogi, gdyby chłopaki nie wzięli. 

_____________________________________________________________

Jest następny :P 

Teraz tak, 

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

1 sprawa: 

rozdział - może być? 

Mogę liczyć na 3 komentarze??? 

Myślę, że ta piosenka, wyraża to, co teraz czuje Rose. 

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

2 sprawa

Zrobiłam mały remix GYC. Ten jest taki najłagodniejszy :P tamte to już takie techno, house i kto tam jeszcze wie :P 

Nie wiem czy wam się spodoba. 

Remix GLC (tutaj)