Rozdział 41

Z punktu widzenia Laury

Kiedy próbowałam zasnąć, przed oczami po raz kolejny w tym dniu pojawiła się „Ona”. Wieczorem wyglądała jeszcze straszniej niż za dnia…

Mimo iż okropnie się boję postanowiłam zapytać się o co jej chodzi. Wstałam z łóżka i usiadłam na parapecie. Kobieta wodziła za mną wzrokiem, lecz jej „ciało” w ogóle nie drgnęło.

- Kim jesteś i czego ode mnie chcesz?

- Proszę cię tylko i wyłącznie o pomoc … - jej głos złagodniał.

- Chociaż powiedz jak brzmi twoje imię …

- Katherine.

- A więc Katherine … niby jak JA mam TOBIE pomóc?

- Pod szpitalem widziałam, to znaczy usłyszałam, że bardzo przejęłaś się losem mojego synka …

- Tak, to jest prawda, ale co ma z tym wspólnego to, że chcesz żebym ci pomogła.

- Tylko ty mnie widzisz … mój chłopak już mnie nie zobaczy … nawet nie wie, że nie żyję, że byłam w ciąży, że teraz jest samotnym ojcem …

- Nawet nie wiem, gdzie on mieszka i kim on jest… - uniosłam lekko głos.

- Ja już wiem. Wiem też, że mi pomożesz, bo jestem pewna tego, że nie zostawiłabyś swojego dziecka, na pewno chciałabyś, aby miał prawdziwą rodzinę, chociaż jej część.

Długo zastanawiałam się nad słowami zjawy, ale ona miała racje… Gdybym była matką nigdy bym na to nie pozwoliła.

- Dobrze… pomogę ci… Więc jak on się nazywa i gdzie on mieszka?

- David Schmitt. 25 Paradise Road, Richmond TW9TW10.

- Masz szczęście, że nie dalej. – pokusiłam się o mały żart, sama nie wiem co we mnie wstąpiło.

- Zrobisz to dla mnie? – duch odezwał się, jakby nie usłyszał tego co powiedziałam. No i z jednej strony dobrze.

- Tak. I chyba zrobię to jutro, żeby jak najszybciej go odnaleźć.

Dzień następny

Wstałam już o 6.00. Pomimo iż nie spałam połowę nocy, czułam się jak najbardziej na siłach, aby poszukać ojca małego Robina (bo tak miał na imię syn Katherine). Ubrałam się spakowałam do torby pieniądze, trochę jedzenia i parę ciuchów, gdyby wyjazd miał się przedłużyć. Thomas jeszcze spał, a nie chciałam go denerwować, dlatego napisałam krótki list.

Musiałam wyjechać w ważnej sprawie do Richmond. Postaram się wrócić jeszcze dzisiaj, jeśli wszystko pójdzie dobrze, ale nie obiecuję. Nie martw się o mnie.

                                                                                                                    Buziaki :*

Wiadomość położyłam na blacie kuchennym i wyszłam z mieszkania kierując się na dworzec. W końcu ukazała mi się Katherine.

- Dziękuję ci jeszcze raz za pomoc. – oznajmiła.

- Nie masz za co dziękować .– uśmiechnęłam się w jej stronę. – Skoro już rozmawiamy… wyjaśnisz mi dlaczego cię widzę? – zaciekawiłam się.

- Masz dar. Dała ci go osoba, którą będziesz kochać bardziej niż innych.

- Ale jak… Jesteś pierwszym duchem w moim normalnym życiu, którego widzę, a tą osoba ma być Tom?

- W końcu się dowiesz…  Z  tego co wiem masz ten dar nie od dziś. Masz go po to, aby pomóc swoim przyjaciołom w trudnych sprawach.

- Zawsze staram się im pomagać… a tak w ogóle co ma dar do pomocy…

- W końcu się dowiesz…

„W końcu sie dowiesz”…  innego zdania nie było? Nie dosyć, że gadam z duchem to do tego jeszcze mam „tajemniczą przyszłość”.

Kilkanaście minut później

Wsiadłam do pociągu, który jechał do wyznaczonego przeze mnie celu. Podróż ma trwać niecałe 30 minut. Postanowiłam założyć słuchawki na uszy, lecz zanim to zrobię, muszę odebrać telefon… Dzwoni Tom.

- Laura?! Jak mogłaś tak sobie wyjechać?! Gdzie ty jesteś do jasnej cholery! Przecież pojechałbym z tobą. Ja pie*dole, wiesz jak ja się martwiłem, martwię i będę martwić! K*rwa.

- Dobra, dobra kochanie. Może skończysz już przeklinać, bo mi ucho puchnie? Teraz jestem już w pociągu. Wyjaśnię ci wszystko jak wrócę.

- Laura ja się o ciebie martwię! Zaraz wsiadam w samochód i jadę do ciebie. Gdzie się spotkamy?

- Jakiś ty uparty…

- Laura! Nie wnerwiaj mnie już dzisiaj podaj mi tylko ten cholerny adres!

-  25 Paradise Road, Richmond TW9TW10. Więc do zobaczenia kochanie.

- Kocham cię. Będę czekał, jak nie będziesz tam przynajmniej za dwie godziny dzwonię na policję zgłosić twoje zaginięcie!

- Tom nie panikuj… Jestem pewna, że to ty nie zdążysz dojechać.

- Nie, nie, nie, będę tam przed tobą…

- Tylko, że ja jestem już połowie drogi.

- Dobra, to ja wsiadam w samochód i czekaj tam za mną!

- Okej, okej. Buziaczki.

- Kocham cię.

- Zazdroszczę ci takiego męża… - przestraszyłam się na słowa Katherine. No co… dopiero się przyzwyczajam… Nie wszyscy podróżują z duchami…

- Wiem, wiem. – uśmiechnęłam się. – Mimo iż gra w zespole, bardzo się o mnie troszczy. Raz o mało co nie stracił mnie na zawsze…

- Chętnie posłucham… - zaśmiała się zjawa.

Tak zleciała nam podróż do Richmond na opowiadaniu przeze mnie historyjek z życia wziętych.

Wysiadłyśmy, poprawka wysiadłam z pociągu. Katherine przecież bez problemu mogła przemieszczać się przez różne przeszkody. Spojrzałam na zegarek – godzina 10.38.

- Zanim przyjedzie tu mój mąż, ty zobacz, czy co ty tam robisz, gdzie jest ojciec Robina.

- Dobrze – odpowiedziała  i znikła, a grupka dziewczyn, które przechodziły obok spojrzały się na mnie jak na idiotkę.

Rozmowa z duchami wcale nie jest taka prosta, trzeba uważać, żeby nikt cie nie zauważył, raczej nie usłyszał, jak gadasz „sam do siebie”. Czekając tak i na męża i na „nową znajomą” przyznałam , że Katherine jest całkiem miła. Nie wiem, czy mogę to powiedzieć, ale bardzo polubiłam tego ducha. Ciekawe ile jeszcze będzie mnie tak nawiedzać.

Po kilku minutach zjawa pojawiła się przy mnie.

-Jest w domu, za dwie godziny wychodzi do pracy. – oznajmiła.

- Jestem duchem. – zaśmiała się.

Im dłużej z nią przebywałam tym bardziej zmieniał się jej wygląd. Zapewne kiedy ujrzałam ją pierwszy raz wyglądała tak, jak podczas ostatnich chwil swojego życia. Z biegiem czasu znikają jej wszystkie rany i siniaki, które są widoczne na jej ‘ciele’.

- Twój mąż będzie tu za około 15 minut.

Spojrzałam na nią tylko ze zdziwieniem.

-No co?

-W tej chwili czuję się jak jasnowidz. – przyznałam.

- Dzięki mnie oczywiście.

- No jakby inaczej…

To byłoby bez sensu iść teraz do Davida… jakby Tom mnie tu nie zobaczył… ? To byłaby jakaś masakra. Siał by tyle paniki wokół siebie. hehe. Dobra, wolę tu poczekać te parę minut. Obmyślę przynajmniej jakąś kwestię. Przecież muszę coś powiedzieć Davidowi. Ciekawe jak zareaguje na to, że jest ojcem…

Kilka minut później

-Masz szczęście Laura, masz szczęście! – Tom wyszedł z auta. Jedną rękę użył do gestykulowania złości tzn. machał wskazującym palcem, a drugą do ściągnięcia swoich przeciwsłonecznych okularów z czubka nosa. 

CDN...

___________________________________________

Jest rozdział. Chyba przez to, że dodałam tutaj trochę fantastyki już mało komu podoba się ten blog... :[

Trochę mi smutno, bo nie wiem, co robić - czy pisać, czy przestać pisać...